Αι Ειδοί του Μαρτίου και «Πάμε και όπου βγει...»

«Πάμε και όπου βγει». Ετσι φέρεται να δήλωσε ο μηχανοδηγός ενός εκ των τρένων που συγκρούστηκε με άλλη αμαξοστοιχία τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου 2023 παρασύροντας στον θάνατο δεκάδες ανθρώπους, στην πλειονότητά τους νέους. Όμως και να μην το είπε κάπως έτσι είναι τα πράγματα σε αυτόν τον τόπο. Ετσι, πρόχειρα σε όλα, τη μια φορά ήταν η στραβή στη βάρδια κάποιου, την άλλη οι καιρικές συνθήκες, πάντα μια δικαιολογία, πάντα μια μυστηριώδης σκοτεινή δύναμη που επιβουλεύεται αυτόν τον τόπο. Μην είναι το κακό το μάτι;

Αυτό το Παιχνίδι σάς επιτρέπει να παίζετε μέσω της Ιστορίας Το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο, άνθρωποι καμμένοι, πνιγμένοι, ισοπεδωμένοι. Πολλοί οι νεκροί τα τελευταία χρόνια, πολλές οι κατεστραμμένες οικογένειες, πολλές οι υποσχέσεις για απόδοση δικαιοσύνης. Και ενώ ο θρήνος παραμένει και αυξάνεται, παραμένουν όμως και οι «ατρακάριστοι», οι άφθαρτοι της δημόσιας ζωής, οι κρατικοί λειτουργοί. Το θέμα είναι, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα σε ανάλογες περιπτώσεις, ότι ως δια μαγείας μας παρουσιάζεται ένα μπλεγμένο κουβάρι αρμοδίων, υπευθύνων και φορέων με αποτέλεσμα ποτέ να μην γνωρίζουμε ποιος ακριβώς φταίει για την κάθε τραγωδία που πλήττει τόσο συχνά αυτόν τον τόπο. Η Δικαιοσύνη το ξέρουμε έχει πρόβλημα με την όρασή της. Η υπευθυνότητα, η ευθιξία, η ανάληψη ευθυνών, δεν είναι χαρακτηριστικό μας. Μην απατάστε όμως κυρίες και κύριοι. Όλοι ξέρουμε. Δεν το μάθαμε σήμερα, το γνωρίζουμε χρόνια τώρα. Μην απορείτε λοιπόν γιατί ο Έλληνας πολίτης είναι εχθρικός με το κράτος του; Γιατί προσπαθεί να το κλέψει; Γιατί δεν το σέβεται; Γιατί ο κόσμος φεύγει από την χώρα του; Καμία απορία και καμία βαθυστόχαστη σκέψη. Τα πράγματα είναι απλά. Ο πολίτης δεν νιώθει πολίτης, είναι απλά ένας υπήκοος, αναλώσιμος. Σε κάθε ελληνική τραγωδία, ανεξαρτήτου πολιτικής ηγεσίας, κάποιοι πάντα επιχαίρουν. Ετσι θα γίνει και τώρα... Και μες στην πολλή τοξικότητά μας θα το ξεχάσουμε και αυτό, μέχρι το επόμενο συμβάν. Τελικά ποιο είναι το χαρακτηριστικό του Ελληνα, η λήθη, η υπομονή, η παθητικότητα, η αυτοκαταστροφή; Εν τω μεταξύ η ζωή προχωράει, πάμε λοιπόν και όπου μας βγάλει... Του Δημοσθένη Γκαβέα